ვაჟა-ფშაველა
უ ნ უ გ ე შ ო ყ ო ფ ნ ა
(შინაარსი)
ია ვარ, ბნელ ხევში ამოვსულვარ მე, საბრალო. მზე ვერ მწვდება, ამიტომაც სუსტი და ფერმკრთალი ვარ. მზის სხივი მაკლია, მუდამდღე სინათლისა და სითბოს ლოდინში ვარ, მაგრამ ზემოდან დიდი ჭადრები მეფარება. გულმოკლული ვტირივარ, დიდხანს სიცოცხლე მსურს, ველი, როდის დამეფინება თავზე მზის სხივები, მაგრამ ღმერთმა ასეთი ბედი მარგუნა. ვკვდები, მიწასვე ვებარები, გაღმა კი ყვავილთა გუნდი სამოთხეს ედარება, მათ მზე უხვად ჰფენს სითბოსა და ნათელს. ამ დროს, მე სიკვდილი მით უფრო მემწარება, რადგან ვხედავ, რომ სხვები ლხინობენ, მე კი მიწა მეფარება.
მე-6 კლასის მოსწავლე - მარიამ ჯანუაშვილ
უ ნ უ გ ე შ ო ყ ო ფ ნ ა
(შინაარსი)
ია ვარ, ბნელ ხევში ამოვსულვარ მე, საბრალო. მზე ვერ მწვდება, ამიტომაც სუსტი და ფერმკრთალი ვარ. მზის სხივი მაკლია, მუდამდღე სინათლისა და სითბოს ლოდინში ვარ, მაგრამ ზემოდან დიდი ჭადრები მეფარება. გულმოკლული ვტირივარ, დიდხანს სიცოცხლე მსურს, ველი, როდის დამეფინება თავზე მზის სხივები, მაგრამ ღმერთმა ასეთი ბედი მარგუნა. ვკვდები, მიწასვე ვებარები, გაღმა კი ყვავილთა გუნდი სამოთხეს ედარება, მათ მზე უხვად ჰფენს სითბოსა და ნათელს. ამ დროს, მე სიკვდილი მით უფრო მემწარება, რადგან ვხედავ, რომ სხვები ლხინობენ, მე კი მიწა მეფარება.
მე-6 კლასის მოსწავლე - მარიამ ჯანუაშვილ
No comments:
Post a Comment